گفته می شود بیشترین نرخ افزایش تورم در دولت ها به دولت نهم و دهم بر می گردد. به دوره ای که قیمت همه چیز چندبرابر شده بود. از نرخ گوشت و مرغ تا اتومبیل و دارو که البته ابتدا باید می کوشیدیم به آن دسترسی پیدا کنیم و بعد به فکر پرداخت هزینه خریدش باشیم. دوره ای که وعده داده شد پول نفت بر سر سفره های مان بیاید: دوره ای که گفته می شد مساله جوانان، اشتغال است و نه کم حجابی و بدحجابی: دوره ای که بنا بود هیچ وعده ای از دولت روی زمین نماند و یک به یک همگی اجرا شوند.

دوره ای با شعار عدالت محوری که قیمت کاغذ بنا به افزایش بهای دلار تا 40درصد بالا رفت و به تبع آن قیمت کتاب نیز حداقل دوبرابر شد. قیمت کتاب در حالی دو برابر شد که اقشار مختلف جامعه برای «بقا» می کوشیدند و توجه به سیراب کردن روح هنردوست در اولویت قرار نداشت. این روند اما در دولت «تدبیر و امید» سیر پیشین را ادامه نداد. اگرچه اوضاعی درخشان یا کارنامه فرهنگی مثال زدنی با خود به همراه نیاورد اما هرچه بود سدی بر سر راه پسرفت صنعت نشر قرار داد و اوضاع را بر مداری ثابت پیش راند. اتفاقات و رویدادهای فرهنگی که همچون اغلب کشورها با محوریت سینما و ورزش جلب توجه می کرد را به کتاب گره زد و پای وزیر و معاون و نماینده هایش را به کتابفروشی ها باز کرد.

در رابطه با یارانه ها سیاست دولت به طور چشم گیری تغییر کرد. بن کارت های رایگان به غیر از بن کارت های اهل قلم، ملغی شد. در خصوص بن کارت های مشارکتی ارشاد و سازمان ها، سهم ارشاد را کاهش داد و سهم دستگاه های مشارکت کننده را افزایش داد و با این سیاست ورزی بخشی از یارانه ها به کتابفروشی ها سوق داده شد. اتفاقی که نتیجه اش حضور اکثریتی مردم و نه قشری خاص در کتابفروشی ها بود. اتفاقی که نتیجه نگاه مدیریتی درست «دولت روحانی» محسوب می شود و بذری در جان مان کاشت تا فراموش نکنیم: «هنوز با همه دردم امید درمانست.»