در خبرها آمده بود شنبه شب پرچم پرسپولیس را در تبریز به آتش کشیده اند! شاید این حرکت، واکنش برخی تماشاگران به شادی و پایکوبی بازیکنان تیم قهرمان و هواداران این تیم در تبریز بود؛ اما کاش این شادی هرچند اندک در این برهه و در این مکان انجام نمی شد؛ در استانی که عزادار یک حادثه طبیعی و مرگ تعدادی از هموطنان آذری بود.

تجربه نشان داده ایرانی ها نسبت به وقایع ریز و درشت حساسیت بالایی دارند و شاید هواداران و بازیکنان پرسپولیس همان شادی اندک را هم باید به احترام هموطنانشان کنار می گذاشتند. بی تردید نباید به اتفاق تلخ ورزشگاه یادگار تبریز، ورزشی نگاه کرد و آن را به قهرمان نشدن تراکتور مرتبط دانست که مردم تبریز، فوتبال فهم تر از این حرف ها هستند. آنها شاید این شادی را نوعی بی احترامی به قربانیان سیل استان می دانستند. شادی برای قهرمانی سخت در این فصل خسته کننده، حق پرسپولیسی ها بود؛ اما کاش کمی خویشتنداری می کردند تا این جشن به صورت کامل در پایان بازی چهارشنبه برگزار شود. این شاید یکی از درس های فوتبال حرفه ای به ما باشد که منطبق با وقایع، احساساتمان را هدایت و کنترل کنیم.

سال هاست درباره این که واژه فرهنگی به کار رفته در پسوند باشگاه ها، هیچ کاربرد عملی قابل اعتنایی ندارد و هرگز مورد استفاده مدیران قرار نمی گیرد، حرف های بسیاری زده شده؛ اما نه این عنوان حذف می شود و نه فرهنگ به موضوعی مهم تبدیل می شود. پرسپولیس به عنوان بزرگ ترین و پرطرفدارترین تیم فوتبال ایران، باید در این مورد خاص، تصمیمی مناسب می گرفت تا بهانه به دست کسی ندهد. می شد همه چیز را به پایان بازی چهارشنبه و در حضور هواداران پرشمار حاضر در ورزشگاه آزادی موکول کرد تا بهانه ای باقی نماند.