این خانه از ورای این همه سال، دیگر به وهم می ماند. نه وهم مطلق؛ چیزی میان واقعیت و رویا. خانه ای که نه هست که واقعی بدانمش و نه نیست که وهم و رویا بخوانمش.

اکنون که به خانه بازگشته ام، تنگ غروب است. هشتی و حیاط خانه را آب و جارو کرده اند و بوی آجرهای قزاقی آب خورده -که نمی شود وصفش کرد- صحن و سرای خانه را آکنده است. همین بوی یگانه است که هنوز، از دیروز تا امروز، مشامم از آن پر است و همین بوست که من را مثل آونگی میان واقعیت امروز و وهم و رویای آن سال های دور تاب می دهد و بی تاب می کند و بخواهم یا نخواهم، به رویایی ناگریز و ناگزیر می کشاند که من را به دهه 40 بازمی گرداند و به آن خانه جا‍ خوش کرده در کوچه مسجدجامع تهران می برد.