سکوت شب زده بیمارستان، تقسیمی است بین دردی که امید به درمانش می رود و مرگی که بی درمان است. سال 1386. ساعت دو نیمه شب در خاموشی طبقه منفی یک، خودم را به راهرو منتهی به آزمایشگاه و رادیولوژی می رسانم. زمزمه ای زیرلب داشتم: «خدایا! عاجزانه از تو کمک می خواهم. انتهای این راهرو، مرگ مظلومی دیگر نباشد». صدای خرخر چرخ تخت، از خرناسه خواب زندگی بیدارم می کند. می یابمشان، هر دو نفر را؛ آن مادر که بر تخت خوابیده و یکی از دختران عضو جمعیت امام علی(ع) در آن روزگار که تخت را به سمت اتاق رادیولوژی هل می داد. آن دختر 21 ساله در عنفوان جوانی، به کوچه های خطرخیز اعتیاد شهر زده بود و از تاریک ترین نقطه افیون،