مدتی پیش مبحثی را با عنوان سینمای شاعرانه دنبال می کردم. مبحثی که نه فقط در ایران بلکه در تمام جهان هنوز به شکل صحیح تئوریزه نشده است. به این فکر کردم که آیا تئاتر شاعرانه هم وجود دارد؟ چنان که آثار کارگردانانی مانند پیتر بروک، گرتوفسکی، میر هولد و آنتونن آرتو در این دسته جای می گیرند. تئاتر شاعرانه درواقع یک نوع تئاتر است نه یک سبک. نوعی نگاه در تئاتر که هنجارشکنی و آشنایی زدایی و تماشاگر را در شکل گیری پیام های خود دخیل می کند؛ یعنی تولید مشترک با تماشاگر. زیرا تا زمانی که با رویاهای تماشاگر شریک نشود، شاعرانگی اتفاق نمی افتد. شعر از رویا شکل می گیرد و می دانیم که شعر کارخانه رویاسازی است.