وقتی یک خواب خوب می بینی تا کی می توانی در لذت آن غرق باشی؟ مسلما تا هر وقت که به یادش بیفتی... و من در هفته ای که گذشت انگار با جادوی قلم و هنر، به خوابی شیرین دعوت شده بودم و لحظه ای نبود که بتوانم از روزمرگی در بروم و در آن خلسه دوباره فرو نروم... اولش با نشست «تماشای شاهکارهای ادبی با دکتر نجومیان» (در موسسه آپ آرت مان) و دیدن و خواندن «خوشه های خشم» جان اشتاین بک شروع شد. کالوینو راست می گوید باید کلاسیک ها را خواند و چه خوشبخت هستم که دیگر خوشه های خشم نخوانده، باقی عمرم را نمی گذرانم: انسانیت، دیگرپذیری، عشق به مردم و خاک، غم نان و همراهی با همه آنانی که با این غم عجین هستند و اینکه زندگی