ال کلاسیکوی اخیر علاوه بر آن که مثل همیشه پرگل و زیبا بود، نکاتی داشت که دنیا را غرق در لذت کرد. در تاریخ فوتبال دنیا، مسابقاتی هست که تبلیغی بزرگ برای فوتبال محسوب می شود. ال کلاسیکوی اخیر، نمونه ای از این دست بود.

مسی و رونالدو فارغ از همه مقایسه هایی که بین آنها انجام می شود، دو نعمت بزرگ برای فوتبال امروز هستند. ستاره هایی که شاید در آینده نبودشان را آشکارا حس کنیم. آنها درست در روزهایی می درخشند که تیم برای ادامه حیات به آنها نیاز دارد. رونالدو که در لیگ قهرمانان این فصل، دو گل زده بود در بازی با بایرن مونیخ پنج گل زد تا تیم خود را به مرحله بعد ببرد و مسی که در بازی با یوونتوس توفیقی نداشت، در ال کلاسیکو درخشید تا تیمش را از مرگ نجات دهد. مسی از دل شخصیت های مبارز و تسلیم ناپذیر ادبیات ناب آمریکای لاتین آمده. او مبارزه می کند اما نه با حمله به بازیکنان حریف. او راه مبارزه را فقط در نمایش های بی نقص و گل های حساس می داند. گراهام هانتر، روزنامه نگار اسکاتلندی بعد از مصاحبه با تیری آنری، مهاجم اسبق بارسلونا نوشت: «نتیجه اخلاقی من از داستان آنری درخصوص لئو، شباهت مسی با بروس بنر هالک شگفت انگیز بود. آنری می گفت مسی را نباید خشمگین کرد؛ چون وقتی خشمگین شود به موجودی ترسناک بدل خواهد شد. او در ال کلاسیکوی اخیر عصبانی شد و خشمش را این گونه نشان داد.»

ال کلاسیکو، نمونه بارز فوتبال مدرن بود. آنجا که مسی بدون هراس از تماشاگران حریف، پیراهنش را درآورد و نام خود را به سانتیاگوبرنابئو و دنیا یادآوری کرد و آنجا که بعد از گل سوم بارسلونا، تماشاگران بارسایی که مشخص نیست چگونه صندلی های میانی ورزشگاه سانتیاگوبرنابئو را خریده اند، پیراهن و شال بارسلونا را با خیالی آسوده تکان می دادند و هیچ اتفاقی برای احدی نیفتاد. چنین فوتبالی، قطعا شایسته احترام است. فوتبالی مبتنی بر توانایی تکنیکی بازیکنان و تفکرات تاکتیکی مربیان و در فضایی که با وجود رقابت کشنده و نزدیک، سرشار از احترام است. به این نوع فوتبال بی هیچ تعصبی باید محترمانه نگاه کرد.