اگر تا همین سال گذشته شماره تلفن همراه عزت الله انتظامی را می گرفتید، مطمئن بودید که جواب می دهد و می توانید با او حرف بزنید. آقای بازیگر گاهی حتی وقتی «میس کال» را نگاه می کرد، شماره را می گرفت و می پرسید که چه کسی با او تماس گرفته است. شبیه تمام نسل قدیمی های ایرانی که می خواهند با تکنولوژی دوست و رفیق باشند و به روز، انتظامی هم خود را با گوشی همراه، همراه کرده بود و این اتفاق فرصتی بود برای روزنامه نگارها که با آقای بازیگر صحبت کنند و در رسانه ها جای انتظامی خالی نباشد. اما حالا یک سالی است که انتظامی کمتر جواب تلفن می دهد و متاسفانه کهولت سن، باعث شده تا کمتر در دسترس باشد و بیشتر مشغول استراحت.

در این میان، آنهایی که اهالی حرفه ای روزنامه نگاری شناخته می شوند، حواس شان به انتظامی و شرایطش هست و کمتر مزاحم می شوند و بیشتر تلاش می کنند بدون حاشیه سازی رسالت حرفه ای خود را انجام دهند. اما صنف روزنامه نگاری هم شبیه همه اصناف، که خوب و بد دارد و حرفه ای و غیرحرفه ای، این روزها درگیر سایت ها و رسانه هایی است که بیشتر از کار رسانه دنبال حاشیه سازی و فرافکنی و ایجاد جو و شرایطی ملتهب هستند: شرایطی که باعث شده صبح روز شنبه، مجید انتظامی نامه ای سرگشاده بنویسد و در نامه درخواست کرده که در دوران انتخابات از هنرمندان برای اهداف سیاسی استفاده نشود و کهولت سن و شرایط هنرمند را در نظر بگیرند.

درخواستی که بیشتر از آنکه درباره عزت الله انتظامی و سابقه طولانی و بسیار بزرگش در هنر ملی ایران باشد، بیشتر درباره همه آنهایی است که مرزهای اخلاق حرفه ای و انسانی را رد می کنند و به بهانه رسیدن به موقعیتی به ظاهر خوشایند و منفعت طلبانه، هنرمند را به دردسر می اندازند.

عزت الله انتظامی با آنچه در تمام عمر حرفه ای خود به جا گذاشته، حقانیت و احترامش را برای مردم ایران ثابت کرده است. اما چطور می شود که به آن روی سکه نگاهی نمی اندازیم و راه و منش خود را زیرذره بین نمی بریم و تلاش نمی کنیم از راه و روش انتظامی و تلاشش برای رسیدن به این موقعیت بزرگ درس بگیریم، به جای آنکه صرفا سوءاستفاده کنیم؟