تعلیم و تربیت در همه سطوح، بزرگ ترین تکیه گاه ملت ها برای عبور به آینده، آن هم در شرایط بسیار حساس جهان کنونی است. این در حالی است که بنا به دلایل و شواهد فراوان، مدیریت های دولتی متمرکز، تصدی گرا و مداخله جو: چه در «آموزش و پرورش» و چه «آموزش عالی» سبب شده است که ما به نحو شایسته نتوانیم از سرمایه انسانی و فکری سرشار ایرانی خود به خوبی مراقبت و بهره گیری کنیم. استقلال حرفه ای در مدارس و شایسته گرایی در مدیریت و ابتکار عمل معلمان لایق بر اثر سیطره سیاست ها و مدیریت های متمرکز ناکارآمد لطمه خورده است. کلاس ها نوعا از جوشش، خلاقیت و تفکر انتقادی تهی گشته اند: به جز مواردی که اینجا و آنجا از معلمان زحمتکش این سرزمین با تکیه بر کوشش های شخصی خودشان یا برخی مدیران دلسوز مدارس به یمن سبک های ابداعی و تلاش های خستگی ناپذیرشان مشاهده می کنیم.

همین دلیل کافی است که ما جمعی از محققان، اعضای هیات علمی و متخصصین رشته های علوم تربیتی، آموزشی و آموزش عالی نسبت به نتایج انتخابات حساس شویم.

متاسفانه در هشت سال 1384 تا 1392 بیش از هر زمان دیگر بر آموزش و پرورش و آموزش عالی ایران لطمه های جبران ناپذیر وارد شد. اسفبارتر اینکه حتی در دولت اول آقای روحانی نیز در مقایسه با دیپلماسی موفق بین المللی و مذاکرات عقلانی و موفقیت های مرحله ای برجام، شاهد اقدامات اساسی و جدی در عرصه آموزش و پرورش و بهره گیری از دانشگاه ها خصوصا علوم انسانی نبودیم تا بتوان ضمن جبران لطمه های هشت سال مذکور، به مطالبات تامین نشده سال های متمادی نیز توجه بشود. برخی کارهای خوب نیز در زمان محدود یک دوره از دولت اعتدال کفایت نمی کرد. برای همین است به رغم همه انتقادهایی که داریم به ناگزیر برای اینکه وضع تعلیم و تربیت و دانشگاه ها با تاکید بر خردورزی، علم گرایی، شایسته گرایی، استقلال دانشگاهی و آزادی های آکادمیک بهبود پیدا کند، در انتخابات 96 با امید بستن به برخی قول و قرارها و برنامه هایی که آقای روحانی در جهت استقلال حرفه ای مدرسه، معلمان و حقوق خانواده ها برای دسترسی به مدارس باکیفیت و آموزش های اثربخش و با سمت و سوی حمایت از دانشگاهیان و دانشگاه ها در خلق دانش مورد نیاز برای توسعه ملی و نوآوری، رای خویش را در مقایسه با دیگر نامزدها به آقای روحانی می دهیم.