هفته دیگر در همین لحظات، دیگر کسی نگران نتیجه انتخابات نیست: نتیجه معلوم شده و هرچه که باشد، داستان دیگری است و ماجرایی دیگر. اما آنچه که این روزها در فضای انتخاباتی جامعه ایرانی در جریان است، موجی از ناهنجاری های فرهنگی را همراه با خود آورده است: از «بدبخت» خواندن مردم ایران توسط یک کاندیدا تا نگرانی و اتهام هایی که کاندیداها به یکدیگر وارد می کنند و سندسازی ها و روایت واقعه ها نه آن طور که اتفاق افتاده: آن طور که به نفع است، همه و همه در این فضای انتخاباتی مسموم در حال پراکنده شدن و به گوش مخاطب رسیدن است. این طور است که می شود از رسانه ملی صدای فریادهای مردی را شنید که بدون آنکه تصویرش شطرنجی و غیرقابل شناسایی باشد، ادعا می کند که پولی برای تهیه قرص و دارو ندارد و در مواجهه با «سیاه نمایی» قرار گرفت که مدیران و کارشناسان همین رسانه ملی بارها و بارها نسبت به آن تذکر داده اند و مدام سینماگرانی چون اصغر فرهادی، رخشان بنی اعتماد و... را در معرض این اتهام قرار داده اند که با قصه های سیاه از ایران در جشنواره های خارجی جایزه می گیرند. در فضای مجازی هم اوضاع بهتر از این نیست. این وضعیت پراز استرس و اضطراب به مدد شبکه های مجازی مدام پررنگ تر می شود و انگار نه انگار که تا همین یک ماه پیش، همه چیز بر مدار آرام و قرار در این جامعه می چرخیده و مهم ترین خبر پیگیری کاندیداها برای مشخص شدن حضور در انتخابات 96 بوده. وضعیت انتخابات انگار این اجازه را می دهد که بی پروا نسبت به وضعیت روانی یک جامعه، هر حرفی زده شود و هر روایت دل به خواهی هم دست به دست. اما واقعیت این است که گاهی آسیب روانی وارد شده به جامعه، از پس این همه فشار و استرس و نمایش سیاهی، هم تراز با انتخاب رییس جمهوری است که توانایی اداره کشور را ندارد. در چنین وضعیتی شاید بهترین راهکار برای آنهایی که همچنان به سلامت روان جامعه و خود علاقه مندند، کمی عقب ایستادن و تصور گذشته ای است که تا همین شش ماه پیش در آن زندگی می کردیم. گذشته ای که خبرهای خوبی مثل به ثمررسیدن برجام، ثابت ماندن نرخ تورم، ورود گردشگران خارجی به ایران و زندگی روی روالی را داشت و کمک کرده بود تا آسیب های اجتماعی هشت سال گذشته را اندکی ترمیم بخشد.