در پنجمین روز از جشنواره «کن 2017» پخش یک فیلم از نوا بامباخ امریکایی بازار رقابت را در بخش مسابقه داغ تر کرد. این فیلم «داستان های میه روویتز (تازه و منتخب)» نام دارد و در حالی که برخی معتقدند شانس فیلم جدید آندری ژویاگینتسف روس برای نخل طلا بیش از سایرین شده است، فیلم جدید بامباخ دریچه های تازه ای را به روی کن امسال که هفتادمین دوره این جشنواره به حساب می آید گشود و جنگ قدیمی روس و امریکا در تمامی شئون را که دهه های متوالی و متمادی است جریان دارد و صحنه هنر را هم در بر می گیرد، شدت بخشید.

دو فیلم فوق تفاوت هایی 180 درجه ای دارند. اگر «بی عشق» («بدون عشق») یک کار دراماتیک و سرشار از نشانه های انسان شناختی و بدون هرگونه شوخی های آشکار و عمیق است و دستمایه ای جدی و نگاهی از سر بی رحمی و صراحت به مسائل روز در مناسبات بشری دارد. «داستان های مید روویتز» تلفیقی از درام و کمدی است و یک بار دیگر نوا بامباخ استادی اش را در اینگونه ادغام ها به اثبات رسانده است. بامباخ برای ثمر دادن بیشتر و بهتر این طرح هم از نسل مسن تر بازیگران هالیوود شامل داستین هافمن و اماتامپسون در این فیلم سود جسته و هم از نسل جدیدتر و البته میانسال مانند آدام سندلر و بن استیلر و حتی آمدن صرف نام های سندلر و استیلر هم کافی است تا مشخص شود بیننده های این فیلم با چه کاراکتر ها و اندیشه هایی طرف هستند. در این فیلم 110 دقیقه ای موسیقی متن سرشار از بازیگوشی رندی نیومن کهنه کار و نیز یک وجه مهم و وسیله ای تاثیرگذار در راه ترسیم داستان فیلم جلوه می کند و فیلمبرداری نیز با رابی رایان بوده است. پیروزی فیلم های امریکایی در بخش مسابقه مهم ترین جشنواره سینمای جهان اندک و کم شمار بوده و یکی از آخرین و بهترین و پر سر و صداترین آنها رسیدن نخل طلای 1994 به «پالپ فیکشن» کار غیر متعارف کوئن تین تاران تینو بوده است. با این اوصاف باید شانس های «بی عشق» کار سرشار از ابداعات موج نویی ژویاگینتسف روس را هم برای فتح نخل طلای امسال یک مدعی جدی شمرد. این مساله ای است که تکلیف آن یکشنبه شب هفته آینده (7 خرداد) با اهدای جوایز فیلم ها و هنرمندان برتر جشنواره امسال مشخص خواهد شد.