فلاسفه هنر، تئاتر را به عنوان یک هنر اجتماعی، عامل پالایش روان- کاتارسیس- و تعدیل روحیه جامعه می دانند. تئاتر می تواند به عنوان یک زندگی مثالی، پیش روی تماشاچیان به امیدها، آرزوها و غم ها و شادی های آنها بپردازد و کژتابی های روح جمعی را صیقل دهد و ناخالصی ها را پالوده کند. در این میان تئاتر دانشجویی به عنوان تئاتری قاعده گریز و پیشرو –آوانگارد- معمولا پیشاپیش تئاتر حرفه ای و جاافتاده حرکت می کند. تئاتر دانشجویی قواعد خود تئاتر را به هم می ریزد و از آنجایی که از ذهن مولفی آرمانگرا جاری می شود، راه های تازه ای می جوید و راه های تازه ای پیشنهاد می دهد؛ هم به خود هنر تئاتر و هم به جامعه مخاطبان. بنابراین تئاتر دانشجویی در یک کلام می تواند تئاتری خونگرم و عاصی و عصیانگر باشد.