امروز دوم خرداد است، 20 سال پس از آن روزی که مشارکت هوشمندی و انتخاب مردم، فصلی نو را در تاریخ معاصر ایران آغاز کرد. جنبش اصلاحات با پیروزی در آن روز چشم انداز جدیدی در سیاست ورزی و حکمروایی گشود و فاصله میان اخلاق و سیاست، جامعه و دولت، دین و دموکراسی و آزادی و عدالت را به کمترین مقدار رساند. نامزد اصلاح طلب با سخن از جامعه مدنی و حرمت انسان به ریاست جمهوری رسید و در پایان 8 سال دولتمردی کارنامه درخشانی از خود و خاطره ای ماندگار برای مردم از بهبود معیشت و رونق اقتصاد برجا گذشت. شگفت آنکه مردمی که درگیر با مسائل و تنگناهای اقتصادی و معیشتی بودند،به کسی رای دادند که دغدغه نخستش آزادی و جامعه مدنی بود. اما برخلاف تصور، تجربه هشت ساله دولت اصلاحات و توفیق های آن در اقتصاد و فرهنگ و سیاست، نشانه درستی رای ملت شد. اینک پس از دو دهه دوم خرداد 76 در 29 اردیبهشت 96 تکرار شده است. باز هم مردم آمدند و آگاهانه به تداوم اصلاحات و اعتدال رای دادند. حماسه اردیبهشت حماسه شور و شعور و رشد ملی بود. دو فکر، دو راه و دو سیاست در رقابتی فراگیر به میدان آمدند. در یک سو رئیس جمهوری و دولت مستقر بر صندلی اتهام نشستند و در معرض همه گونه انگ و رنگ قرار گرفتند و در سوی دیگر رقیبان با همه توان راه را بر «انقلاب طبقات فزاینده» گشودند تا بلکه جامعه یا حداقل سطوح و بخش های بزرگی از آن را به «انقلاب سرخوردگی های فزاینده» نزدیک کنند. اما ادراک، ظرفیت، عقلانیت و دوراندیشی جامعه ایرانی در روز جمعه 29 اردیبهشت سرنوشتی دیگر رقم زد. «آری» به تدبیر و امید نگذاشت که پروژه دموکراسی، پیشرفت، آزادی و امنیت پایدار ناتمام بماند. رای چشمگیر به دکتر حسن روحانی و مشارکت معنادار مردم در انتخابات شوراهای اسلامی شهر و روستا ورود به مدار دیگری از تلاش بی وقفه و امید بخش ملت ایران را به وضوح نشان می دهد. مدار نویی که در آن گفت و گو و تفاهم ملی برای غلبه بر همه مسائل و مشکلاتی که جامعه امروز ما دست به گریبان آنها است، متصور و ممکن به نظر می رسد.