آقای رئیس جمهوری! تا بار دیگر شما را به پاستور بفرستیم، مردیم و زنده شدیم؛ شب از وحشت آینده نخوابیدیم و روز، تن خسته و اعصاب به هم ریخته و سردرد بی امان خود را به خانه کشاندیم؛ غصه خوردیم، بحث کردیم، ناسزا شنیدیم، در گوشه گوشه دورترین شهرها و روستاها، چهره به چهره حرف زدیم و در کوچه پس کوچه های دنیای مجازی آنقدر فریاد کشیدیم تا صدایمان پژواک شود. آقای روحانی! با هر کسی که حرف می زنم آنقدر خسته است که دنبال یک هفته مرخصی برای تجدید قوا و تمدد اعصاب است؛ معلم، کارمند بانک، خبرنگار و شاید باور نکنید؛ کارمند شهرداری. در جشن شادی، لب ها خندان بود و چشم ها بی خواب. اهالی توئیتر، شب انتظار برای شمارش آرا را به انتظار پشت اتاق عمل تشبیه کردند، شب خوف و رجا. این داستان ماست؛ داستان مردمی که تشنه صلح و آزادی است.