با انتشار خبر انفجار بمب در لندن و کشته شدن بیش از 60 نفر به نظر می رسد که دیگر داعش فقط مسئله ای مربوط به خاورمیانه نیست و باید ابعاد جنایات آن را در هر گوشه وکناری از دنیا دید و برایش آماده بود. بر همین اساس است که امروز وقت آن رسیده تا از خود بپرسیم، چرا پایانی بر این جنایت ها نیست و حتی چندان امیدی نداریم که روزی پرونده داعش برای همیشه بسته شود. نگاهی به دلایل تولد این گروه تروریستی خشن در سوریه و پس از آن در عراق، گویای این واقعیت است که چندین وچند عامل پرورش دهنده این گروه، مایل به پایان یافتن کار و بسته شدن پرونده داعش نیستند. اگر در همان روزهایی که اشتباهات داخلی در اداره سیاسی عراق در گیرودار ظاهرکردن گروهی چون داعش بود، برای مقابله با آن برنامه ای جهانی تهیه می شد، اگر در شرایطی که ترکیه به دفاع غیررسمی از داعش پرداخت، مقابله با این رویه آغاز می شد، حالا دیگر این پرونده به بایگانی تاریخ رفته بود؛ پرونده ای پر از خشونت و مرگ فجیع هزاران انسان بی گناه! امروز بسته نشدن پرونده داعش یک نمود عینی دارد؛ کشیده شدن جنگ به بخش های مختلف خاورمیانه و این درست همان موضوعی است که اردوغان هم چندی پیش به آن اشاره کرده بود؛ سوریه، عراق و حالا یمن و خدا می داند فردا، مردم کدام کشور دیگر، پاسوز چنین جنگی خواهند شد. چه کسی از تخریب دوجانبه چنین جنگی سود می برد؟ چه گروهی مدافع ویران سازی و انهدام و آدم کشی هستند؟ شاید هنوز اول راه دامی هستیم که پهن شده تا نیروهایمان به جای سازندگی در منطقه صرف جنگیدن شود. اگر می توانستیم با کمک همدیگر، کشورهایمان را بسازیم و در سازندگی یکدیگر مشارکت کنیم موفق تر بودیم یا امروز که در هول وولای جنگ و باز هم جنگ هستیم؟ بخشی از مردم منطقه که در طول این سال ها با انواع افراط و تفریط ها مواجه شده اند، امروز سلاح به دست گرفته اند تا با کشتار هزاران انسان، از مدرنیته انتقام بگیرند. آنها به دنبال اثبات خودشان هستند، نه مقابله با دیگری و تا زمانی که خاورمیانه به چنان میزان از آگاهی نرسد که حقوق افراد، فارغ از جایگاهی که هستند در آن رعایت شود، هرروز باید منتظر تولد داعشی در گوشه ای از آن بود و طبیعتا چنین پرونده ای فعلا باز است.