(بدان ای سالک راه خدا!) ممکن است یک کسی، به یک تسبیحی آن قدر تعلق داشته باشد که یک کس دیگری، به یک سلطنت این تعلق را نداشته باشد. این اولی، بیشتر به دنیا چسبیده است و آن دومی کمتر. سلیمان بن داود هم سلطان بود، سلطانی که بر همه چیز حکم می کرد. لکن آن سلطنت، یک سلطنتی نبود که دل سلطان را، دل سلیمان بن داود را به خودش جذب کند. رسول اکرم(ص) هم رئیس یک ملت بود، و فرمان فرمای ملت بود، لکن این فرمان فرمایی، این طور نبود که او را جذب کند به خودش. فرمان فرمایی در تحت سیطره او بود، نه او، در تحت سیطره فرمان فرمایی. (1)