چه بهانه ای بهتر از سوم خرداد تا یارانی را که هر کدام با خود یادگاری از دوران جهاد و کوله باری از خاطرات ناگفته دارند در حسینیه امام خمینی(ره) گردهم جمع کنی.

سومین شب خاطره این حسینیه با سومین روز خرداد تقارن خوش یمن و معناداری را نشان می دهد؛ اگر بفهمیم. بزمی که می توان در آن ریشه های اقتدار و ایستادگی یک ملت که نه، بلکه یک تاریخ را به نظاره نشست و از شهد آن کام خود و مستمعین را شیرین کرد، این حقیقت را لکنت صدای «علی خوش لفظ» تائید می کند. اصلا جنس این نمایش یک جور دیگری است. روایت ها از تاریخ پرافتخار ملتی مقاوم و مظلوم آنقدر جذاب و پرکشش است که فکر پایان یافتن آن هم رنجت می دهد. عشق در این محفل فلسفه را هم به چالش می کشد. اجتماع نقیضین محال است، اما «چشم گریان و لب خندان» حاضران این قاعده و معادلات آن را به هم ریخته است.