«برادرم خسرو» را چند ماه پیش در بیمارستان روان پزشکی روزبه تماشا کردم. پیش تر از آن از تولید چنین اثری باخبر بودم. اول بار دوستی که سینما درس می دهد و سینما را به روایت سینما می پسندد بعد از تماشای آثار دو سال پیش جشنواره فیلم فجر آن را در فهرست منتخب های خود برای من فهرست کرد که حتما بعدها ببینم، به ویژه که این فیلم درباره رنج های یک بیمار دچار اختلال دوقطبی و خانواده اوست.

بعدتر فهمیدم فیلم یک مشاور روان پزشک عضو هیئت علمی دانشگاه داشته و یکی از همکاران دستیار روان پزشکی به نمایندگی از مشاور تیم تهیه را همراهی می کرده است. نویسنده باید و ناچار است به الزام های دراماتیک پایبند باشد.