انتخابات ریاست جمهوری نمادی از به ثمر رسیدن انرژی اجتماعی یک جامعه در غیاب نهادهای مدنی بود. در جامعه ایران، نهادهای مدنی مانند احزاب، اتحادیه های کارگری و انجمن های صنفی بسیار ضعیف اند؛ اما در غیاب این نهادها تلاش گسترده نیروهای مردمی از شروع اعلام نامزدها، آغاز و در شبکه های اجتماعی مجازی سرنوشت ریاست جمهوری را تعیین کرد1. حفظ انرژی اجتماعی برای ایجاد تغییرات و مدیریت آن در جوامعی مانند ایران که نهادهای مدنی به هر علتی ریشه ندوانده اند و در دوران طفولیت به سر می برند، برای بهبود وضعیت اقتصادی و اجتماعی اهمیت بسیار دارد. در جوامعی که از نعمت نهادهای مدنی برخوردارند، انرژی مردمی برای کنش های