جام جهانی مانند یک مهمانی ارزشمند است که باید بهترین تدارک را برای آن ببینیم. ما باید ببینیم برای شرکت در این مسابقات چه کاری کرده ایم. فدراسیون فوتبال تلاش کرد تا جایی که می تواند اردوها و بازی های تدارکاتی را فراهم کند، اما زمانی که بازیکنی نداشته باشید این اردوها به کار شما نمی آید. تا 15 روز باقی مانده به این مسابقات امیر حسین پیروانی 70 درصد از بازیکنانش را در اختیار نداشت و همین موضوع موجب ناآمادگی تیم شد. تیم های ملی کاستاریکا، زامبیا و پرتغال با آمادگی بسیار بالایی به این مسابقات آمده بودند و تدارکاتی در حد تیم های اصلی و بزرگسالان خود داشتند. به نظرم رفتار باشگاه ها با تیم ملی منصفانه نبود و آنها باید بازیکنان جوان را در اختیار این تیم قرار می دادند. اعتقاد دارم فدراسیون باید محکم تر و قوی تر با موضوع حضور بازیکنان جوان در تمرین تیم ملی برخورد می کرد و شدت عمل بیشتری از خود نشان می داد ولی فدراسیون فوتبال ملاحظه باشگاه ها را کرد. باید قوانین بازدارنده وجود داشته باشد. دلایل زیادی برای موفق نشدن این تیم وجود دارد که می توان به حمایت نکردن امیرحسین پیروانی اشاره کرد. من در کمیته فنی گفتم که از او حمایت کامل به جا نیامده است. او در همه جلسات دغدغه غیبت بازیکنانش را داشت. اعتقاد دارم که او باید چهار سال دیگر با این تیم بماند. او شناخت کاملی از بازیکنانش دارد و توانسته است تجربیات لازم را در جام جهانی به دست بیاورد و الان می تواند به همراه این تیم در رده امید حاضر شود و تیم را برای حضور در المپیک آماده کند.