یکی از گرفتاری های جدی تهران، تو بگو ایران، این است که سرعت تغییرات در آن بالاست. مسوولان دنبال تغییرند، مردم چشم انتظار تغییرند و مصلحان اجتماعی دم از تغییر می زنند. 90 درصد اینها که نامزد شورای شهر بودند شعارشان تغییر بود و برای تغییرات محسوس سودای زیر و زبر کردن شهر را در سر می پروراندند و دنبال طرح های نویی بودند که درافکنند و ظاهر و باطن شهر – تو بگو مملکت را – عوض کنند. طی این ده، دوازده سال اخیر، بلکه بیست و بیست و پنج سال اخیر سرعت تغییرات زیاد بود، هنوز هم در جای جای شهر کارگران مشغول کارند تا پهنی را تنگ کنند، تنگی را پهن: یکطرفه ای را دو طرفه کنند، دو طرفه ای را یکطرفه: خانه های قدیمی