وقتی پیشروان رمان نو، ازجمله ناتالی ساروت در هر دو عرصه داستان نویسی و نظریه پردازی، عناصر کلاسیک و مالوف رمان را به چالش کشیدند، خیلی از نویسندگان، نام پدیده نوظهور پیش رویشان را «ضد رمان» گذاشتند. شاید حتی برای بسیاری از نویسندگان مدرنیست درک آنچه رمان نویی ها به دنبال آن بودند، راحت نبود. اما حالا و از پس سال ها شاید دیگر باید پذیرفت که آن شیوه معمول شخصیت پردازی و پرداخت پیرنگ را که کلاسیک ها بر قامت هر داستانی شایسته می دیدند، به تن بسیاری از آنها برازنده نیست. شکل زندگی بشر امروزی و پیچیدگی های آن حالا این نوع را در کنار دیگر انواع داستان نویسی می طلبد. این چیزی است که در سیر تکامل هنر