سال 1971، سالی که نیل سایمون «زندانی خیابان دوم» را منتشر کرد، ده سالی می شد که او به عنوان نمایشنامه نویسی محبوب و پرمخاطب شناخته شده بود، مخصوصا که در سال 1963 نمایشنامه ی کمدی بسیار موفقش «پابرهنه در پارک» در برادوی روی صحنه رفته بود و محبوبیت آن باعث شد که هالیوود در 1967 از روی آن فیلم بسیار موفق و پرفروشی به همین نام بسازد و محبوبیت و شهرت سایمون را افزون تر کند و نامش را سر زبان ها بیندازد. بنابراین خیال سایمون راحت بود که کسی با شنیدن نام اثرش دچار سوءتفاهم نخواهد شد و آن را اثری در مورد یک زندانی متعارف تصور نخواهد کرد، گو این که این اثر، به تعبیری، در مورد یک زندانی هست، اما زندانی ای از آن دست که ردش را می توان در آثار سایمون گرفت، زندانی خودخواسته ای در خانه اش، برای فرار از دیگران، از سرسام زندگی پر از تقلب و ناامنی و دوزوکلک.