138 نماینده در مجلس دهم در فهرست امید جای گرفته بودند. گاهی اوقات در نشست ها نزدیک به 80 نفر گردهم می آیند و در بهترین حالت رقم مشارکت امیدی های راه یافته به بهارستان به عدد 120 می رسد.مخاطرات پیش روی فراکسیون امید تا به اینجای کار مانع از آن شد تا نسبت به شفاف سازی در زمینه پیمان شکنان فهرست امید اقدام کنند. در بزنگاه انتخابات هیئت رئیسه چندباری واگویه هایی به گوش رسید مبنی بر اینکه به موقع اسامی آنها که نمک خورده اند و نمکدان شکسته اند اعلام خواهد شد. حالا به نظر می رسد شرایط مهیاست و افکار عمومی منتظر است تا بدانند ماحصل اعتمادشان به فهرست امید حالا به کجا رسیده است. در فقدان فرایند حزبی و سازوکارهای شفاف سیاسی در کشور، گل به خودی زدن و با بلیت یک گروه سیاسی آمدن و به راه بادیه رفتن اتفاق عجیب و غریبی نیست. عجیب اینکه در ماه های آینده نیز شاهد سکوت روسای فراکسیون امید مجلس در زمینه شفاف سازی آنچه بر این فهرست گذشته باشیم. سوال ها فراوان است و مفصل؛ اینکه چطور از 138 نماینده امیدی راه یافته به مجلس، برخی سر از فراکسیون مستقلان درآورده اند و گروهی دیگر حتی به خودشان زحمت نداده اند در یک جلسه از نشست های فراکسیون امید حاضر شوند. چه وضعیتی است که هیچ سوال و پرسشی در کار نبوده و به جای آن سکوتی سنگین بر فراکسیون حکمفرما شده است. مگر نه اینکه بارها وعده داده اید امروز نوبت شفاف سازی است؟ مگر نه اینکه بنا بود مشخص شود چه افرادی به دلیل ترس از ردصلاحیت های آتی، حاضر نیستند زیر چتر اصلاح طلبی بیایند. فهرست امید حالا تا حدودی جای فقدان احزاب متشکل را گرفته و به طور کامل سازوکار یک حزب اصلاح طلبانه دارد؛ بنابراین عدول از رفتار حزبی باید به اطلاع عموم مردم رسانده شود و اما و اگرهایی مبنی بر مصلحت اندیشی بر امر شفاف سازی غلبه نکند. باید مشخص شود عدد واقعی فراکسیون امید در مجلس چند است. 80؟ 120 یا عددی کمتر و بیش از اینها. تا چشم بر هم بزنیم، انتخاباتی دیگر پیش روی ماست. باید از مردم بخواهیم دیگر بار پای صندوق رای بیایند و فهرست امید را تکرار کنند. آیا تا آن موقع برای جذب اعتماد دوباره مردم چاره ای اندیشیده ایم؟