این که تیم والیبال زیر 23 سال به جای تیم ملی بزرگسالان در مسابقات جام ملت های آسیا 2017 در اندونزی شرکت کند، تصمیمی عاقلانه تر از حضور تیم ب در دوره گذشته این بازی ها در تهران است و این حرکت را می توان همسو با افق المپیک 2020 دانست و ارزیابی کرد.

حداقل این که این بار خبری از حضور بازیکنان بالای 30 سال در ترکیب تیم نیست و دست کم پس از حضور تیم امید در مسابقات زیر 23 سال آسیا در اردبیل و رقابت های جهانی امیدها در قاهره مصر و متعاقب آن شرکت در جام ملت های آسیا در اندونزی، تعداد دیگری بازیکن جوان می توانند با کسب تجربه بین المللی به بدنه تیم ملی بزرگسالان اضافه شوند. در رقابت های امسال لیگ جهانی بنا به هر دلیلی که بود، تغییرات مورد نظر جوانگرایی در تیم ملی بعد از المپیک اتفاق نیفتاد. این امر یا به دلیل درگیری چهره های جوان و مستعد با اردوهای تیم های جوانان و امیدها بود یا آشنا نشدن کامل ایگور کولاکوویچ سرمربی تیم ملی با فضای کلی والیبال ما.

وقتی پوست اندازی به شکل تیم هایی مانند آمریکا، روسیه و ایتالیا در لیگ جهانی، آن هم بعد از المپیک برای تیم بزرگسالان ما آن طور که باید اتفاق نیفتاد، حضور تیم زیر 23 ساله های ایران در رقابت های جام ملت های آسیا می تواند امید بخش و حرکتی آینده نگرانه تر از دو سال قبل در جام ملت های آسیا حتی حضور تیم ملی کنونی در لیگ جهانی باشد.