امام علی علیه السلام در خطب چندی از نهج البلاغه از زوال و نابودی شاهان و سلاطین و جباران یاد کرده و حکومت های آنان را محکوم به زوال خوانده است، ازجمله در خطبه 182 می فرماید:

این الاعمالقه و ابناءالعمالقه! این الفراعنه و ابناء الفراعنه! کجا هستند عمالقه و فرزندان عمالقه! کجا هستند فراعنه و فرزندان فراعنه!... کجا هستند آنها که با لشکرهای گران به راه افتادند و هزاران نفر را منهزم کردند، سپاهیان فراوان گرد آوردند و شهرهای بزرگ بنا نهادند.عمالقه که نام شان در تورات آمده است اقوامی بلند قامت و درشت هیکل و خونخوار بودند و جنایات بسیاری مرتکب شدند همچنین فراعنه فرمانروایان مصر بودند و از قدرت و شوکت بسیاری برخوردار بودند، اما آنان نیز نابود شدند و اثری از ایشان نیست.سعدی هم از نابودی ظلم و ظالم یاد کرده و می گوید:

خبرداری از خسروان عجم

که کردند بر زیردستان ستم

نه آن شوکت و پادشاهی بماند

نه آن ظلم بر روستایی بماند

در کتاب های اخلاقی نیز از نابودی جباران و ستمگران فراوان یاد شده است و از جمله این عبارات نراقی در معراج السعادة بسیار زیبا و آموزنده است:

شاهان عرب و عجم را نگر که از ملک و حشم با خود چه بردند و خسروان ترک و دیلم را نگر که بجز لقمه نانی از مال دنیا چه خوردند؟ شاه و گدا از لوح مزار، سنگ بر سینه خفته و صالح و طالح در حجله قبر خود را نهفته.

آبستنی که این همه فرزند زاد و کشت

دیگر که چشم دارد از او مهر مادری

آری بر اساس متون وحیانی و کلمات اوصیا و اولیا حکومت های ستمگر و جبار هر چقدر هم که قدرتمند باشند محکوم به زوال اند و ظلم و ظالم پایدار نخواهد بود.