شریعتی را از این حیث دردمند خواندم که دکتر شریعتی مثلا ساعت 8 شب در حسینیه ارشاد برنامه داشت، ساعت 10 می آمد و شروع به صحبت می کرد تا ساعت 1 بامداد حرف می زد. شنوندگان هم که در حسینیه ارشاد بالا و پایین نشسته بودند، روی صندلی میخکوب شده بودند. اما گاهی گله می کردند که چرا اینقدر نامرتبی و چرا دیر می آیی، چرا بیشتر از وقت خودت صحبت می کنی؟ شریعتی پاسخ می داد: من بیماری هستم که می نالم، مگر می شود به بیمار گفت چقدر بنال و نالیدنت باید چقدر باشد. سخنان من از سر درد است. دردی دارم که این سخنان را می گویم. اگر در آن تکرار می بینید، یا حتی اگر در آنها تناقض می بینید، مقصر درد است.