اوایل دهه 60، آن موقع که تازه خیال می کردم می توانم دستی به قلم ببرم و چیزکی بنویسم، دوستی ام با جناب «هادی خانیکی» که امروز از اساتید بنام رسانه است و روزنامه نگاران به او ارادتی دارند، شروع شد و به همین واسطه پایم هم به فضای مطبوعات باز شد. گمانم یکی دو بار جایی گفته باشم که طی دو سال هرچه می نوشتم، مستقیما به سطل راهی می شد و آن کس که بیشتر اوقات چنین می کرد، همین دوست قدیمی بنده، آقای هادی خانیکی بود و الحق که تصمیمش درست بود و باعث شد یاد بگیرم که چگونه بنویسم که امیدوارم یاد گرفته باشم. طی چند سالی که با این جناب خانیکی همکار بودم، مسیرمان به دفتر روزنامه یکی بود و اکثر روزها از نیاوران