ایران شناسی در فرانسه، پیشینه ای درازدامن دارد. شاید بتوان نخستین نشانه ها و ریشه های شناخت ایران در میان شرق شناسان فرانسه را در نیمه اول قرن هفدهم میلادی دانست. آن زمان که «آندره دوریه»، در سال 1634، گلستان سعدی را به فرانسوی - و پیش از آنکه به دیگر زبان ها برگردانده شود - ترجمه کرد. و نیز ترجمه کامل شاهنامه فردوسی از سوی «ژول مول» در سال 1876 و بوستان سعدی توسط «باربیه د مینار» در سال 1880 انتشار یافت،هرچند از دیگر آثار ادبیات کلاسیک فارسی هم، ترجمه های بعضا ناقصی در همه این سده ها ارائه شد. اگر آنچه درباره ادب پژوهان ذکر شد، در کنار باستان شناسان مانند رومن گیرشمن، معماران چون آندره گدار،