(بدان ای سالک راه خدا!) مرحوم علامه طباطبایی می فرمایند: مراقبه یعنی توجه باطنی انسان به خدا و روی نگرداندن از آن در همه احوال. مراقبه این است که انسان در اوقات بیداری از اول صبح تا هنگام خواب از یاد خدا غافل نباشد، و تمام گفتار و کردارش برای خداوند متعال و جلب رضای او باشد. او را همه جا حاضر و بر کارهای خود ناظر بداند و خویشتن را در محضر او بیابد. در روایت آمده است: «اعبدالله کانک تراه فان کنت لاتراه فانه یراک» خدا را آن گونه عبادت کن که گویی او را می بینی و اگر تو او را نمی بینی او تو را می بیند.» (بحارالانوار، ج 25، ص 204) (1)