با لباس های مشکی و پلنگی یکهو می دوند روی پشت بام روزنامه؛ ما هم از سر فضولی دنبالشان می رویم تا بام «شرق». رئوفه توی گرمای بالای پشت بام مدام فرمان عکس می دهد و دختران نینجاکار هرآنچه می دانند، رو می کنند. وسط کار فرصت کوتاهی است برای گپ وگفت های دوستانه. کفش ها به شکل عجیبی طراحی شده تا جوراب روی شلوار رفته و پاچه شلوار با جوراب زخیم داخل کفش، مهار شود. برخلاف رشته ای که کمی زمخت به نظر می رسد، سر و صورت دخترهای نینجا کار آراسته به آرایشی ملیح و زیبا است. مربی پشت سر هم سرشان داد می زند و کمی تند برخورد می کند؛ شاید لازمه تمرین های نینجاکاران باشد. دخترها همه فن حریف اند؛ مسلط به تمرین ها و اجراها. جلوی دوربین سنگ تمام می گذارند؛ با اینکه قیر ذوب شده در پشت بام «شرق»، مدام به دست و لباس شان می چسبد و آفتاب تیز تموز توی صورت شان می کوبد.

به شوخی به یکی از آنها گفتم با این فنون، کسی جرئت ندارد به شما تکه ای بیندازد و دخترکی با نگاهی شیطان، از آن سو وسط بحث می آید که «اگر بدانند چه ضربه های مهلکی در انتظارشان هست، قطعا نه تکه می اندازند و نه...». یکی دیگر هم به جمع ما اضافه می شود و می گوید: «این ورزش، خیلی کامل است و اتفاقا برای دخترها بیش از آمادگی جسمانی، اعتمادبه نفس می آورد. به ویژه در شهری که شاید بخشی از فضاهایش برای رفت وآمد زنان ایمن نباشد».

نینجاکاران کارشان تمام است. رئوفه رستمی آنها را در قاب دوربین اش ثبت کرده؛ هرچند فرایند ثبت تصاویر نینجاکاران یک ساعتی طول می کشد.