از پشت پنجره تحریریه دیدم که با لباس های رزمی به سمت پشت بام می رفتند، هیجان این ماجرا من را هم به بام کشاند. تابه حال از قاب تصاویر آنها را دیده بودم، البته در حال انجام حرکات تمرینی و نمایشی. حالا فرصتی دست داده بود تا هم آنها را از نزدیک ببینم و اگر فرصتی هم دست دهد، بتوانم چند کلمه ای با آنها صحبت کنم. تماشای انجام آن حرکات از نزدیک، همه ما را به وجد آورده بود و در پس هر برنامه ای، صدای دست های ما بود که بالا می رفت. دیدن آن تعداد زنی که شمشیر به دست گرفته بودند، نانچیکو و زنجیر در هوا می چرخاندند و حرکات دفاع شخصی انجام می دادند، در نوع خود، هم جالب بود و هم قابل تحسین. این حاصل سال ها تمرین بود که از آنها زنان قدرتمندی ساخته بود تا توانایی دفاعی خود را بالا ببرند. از یکی، دو نفرشان پرسیدم که چندسال است مشغول به تمرین هستند و یکی گفت نزدیک 10 سال! از مربی آنها سوال کردم نتیجه کسب این توانایی چیست و با خنده پاسخ داد «دفاع شخصی». در تمام آن بعدازظهر داغ که همه محو تماشای آن حرکات بودیم، به این فکر می کردم که نتیجه این همه تلاش و زحمت حتما نباید تنها جای گرفتن در قاب دوربین عکاسان روزنامه ها و مجله ها باشد. از این توانایی باید در جایی استفاده شود. این خلا مشابه همان مسئله ای است که همه جامعه زنان با آن دست وپنجه نرم می کنند؛ یعنی تلاش برای کسب مهارت و در نهایت مدیریت مردسالارانه ای که قائل به بهره مندی از این مهارت ها نیست. برای تغییر این رویه اگرچه تلاش های زیادی صورت گرفته، اما شاید یکی از مهم ترین کارها باید تغییر نگرش و بازشدن ذهن مدیریت مردسالار جامعه باشد؛ مسئله ای که اگرچه تا به حال محقق نشده، اما همچنان می توان امید داشت به تغییر.