ما مدت هاست که در بحث درصد دچار مشکل هستیم. یعنی معمولا درصدها در کشور ما براساس یک سری پیش فرض های خاص(تخیلی بگویید!) به دست می آیند. مثلا سال 1396 آغاز می شود، همزمان انتخابات ریاست جمهوری نیز در پیش است، در نتیجه یکی از کاندیداها می آید و جامعه را به دو دسته«96درصدی ها» و «4درصدی ها» تقسیم می کند، انگار سوسیس و کالباس و نوشیدنی است که برای آن درصد می گذاریم. بنده نگران این هستم که در انتخابات سال 1400 دوستان می خواهند چه کار کنند؟ مثلا بگویند صفر درصد فقیر داریم یا چهارصد درصد جامعه فقیر هستند؟ بالاخره این نگرانی ها را هم داریم. الان این بحث درصدبندی به ماجرای کنسرت ها نیز کشیده شده است.ببینید کنسرت به خودی خود چیز بدی است، ما نهایتا بخواهیم خیلی روشنفکر شویم، با کنسرو موافق خواهیم بود که همین برای جامعه کافی است. الان هفتاد درصد جامعه دغدغه کنسرو دارند و دغدغه کنسرت ندارند و ترجیح می دهند سالن های کنسرت را به شنبه بازار تبدیل کنیم و آنجا گشنیز و شلغم بفروشیم که مفیدتر از کنسرت هم است. باور کنید جوی که عزیزان در مورد کنسرت راه انداخته بودند باعث شده که مادرم یک مدت قبل از اینکه سر کار بروم با حالت نگران بپرسد: «مادر میری بیرون، مواظب باش کنسرت نگیری یه موقع ها!»

هرچند شرایط برگزاری کنسرت در کشور ما الان خیلی ایده آل است، یعنی کنسرت ها یا لغو می شوند یا به گونه ای برگزار می شوند که مشخص نیست، مشت اول را چه کسی زده و چه کسی خورده است. باور کنید یک بار کنسرت کیهان کلهر که در یکی از استان های کشور لغو شد، برخی از مسئولان اعلام کردند که در این کنسرت ها حرکاتی انجام می شود که زیبنده نیست. شما الان بروید و خردادیان را بیاورید و به او بگویید با آهنگ«شهر خاموش» کیهان کلهر یا با ترانه«آتش در نیستان» شهرام ناظری حرکات غیرزیبنده انجام بدهد، تسمه تایم پاره می کند. یا بهتر است به آن مسئول نازنینی که کنسرت را با شوی طنین اشتباه گرفته توضیح بدهم یا دست ایشان را بگیریم و به سالن یک کنسرت ببریم تا ببیند وقتی یک خواننده می خواند: «پاییز اومده پی نامردی!» هیچ رقمه شما نمی توانید حرکات هنجارشکنانه انجام بدهید.