حضرت علی(ع) می فرماید: «العلم سلطان، من وجده صال به، ومن لم یجده صیل علیه». یعنی «دانش» سلطنت و قدرت است. هرکس آن را به دست آورد با آن یورش برد و هر کس آن را از دست دهد بر او یورش برند.در پرتو چنین نگاهی است که درمی یابیم چرا امام صادق(ع) بواسطه فعالیت های گسترده و عمیق فکری خود از نفوذ پررنگی در جامعه برخوردار بود و بسان یک گوهر درخشان، نگاه ها را متوجه خود کرد؛ «کانها کوکب دری یوقد من شجره مبارکه». علم امام صادق(ع) نیز نه بسان علوم و دانش ما اکتسابی و مدرکی، بلکه از جنس «حکمتی عالم پرور و عالم تاب» بود؛ حکمتی که گمشده و راهگشای هر مومنی بود و به همین دلیل خیل تشنگان دانش و هدایت را تا بدانجا