هشت سالش که بود پوست دست هایش قرمز شد، متورم شد، 9 سالش که شد فهمید جذام دارد! ده ساله بود که آمد مشهد، حالا 60 سال است که اینجاست؛ کنج یک اتاق کوچک... اینجا شهرک جذامی هاست؛ تنهایی نام دیگر ساکنان اینجاست.

به گزارش جام جم آنلاین، اینجا شهرک جذامی هاست؛ ساکت، آرام و بی سر و صدا. اصلا شهرک ها که همیشه شلوغ نیستند، پر رفت آمد نیستند، بعضی شهرک ها هم می شوند پناه آدم های بی پناه؛ می شوند شهرک جذامی ها... اسمی که رویشان می ماند و تنهایی و سکوت برایشان به ارمغان می آورد. حتی اگر جایی در دل خیابان های مرکزی مشهد باشند. پرس وجو که می کنیم کسی از وجودشان خبر ندارد؛ حتی خیلی از مشهدی ها نمی دانند که یک جایی نزدیک آنها حدود 30 خانواده جذامی زندگی می کنند...

ساکنان شهرک جذامی ها صد نفرند. جذامشان حتی اگر مدت ها قبل هم خوب شده باشد، باز هم دست از سرشان برنداشته، در تمام این سال ها پابه پای شان آمده؛ شانه به شانه!

هروقت راه بروند با پاهایی که نیست، پاهایی که جذام خورده، از زانو، از مچ... اول یاد جذام می افتند. وقتی دستشان را جلو بیاورند که دستت را بگیرند، اول جذام است که دستت را می گیرد و فشار می دهد به گرمی؛ با همان انگشت های یکی درمیان و کوتاه و بلند... نقشه مشهد را که پیش روی مان می گذاریم، محله طلاب را که پیدا می کنیم، همان حوالی پشت بیمارستان 320 تختخوابی شهید هاشمی نژاد، خیابان وحید، سمت چپ، وحید هشت؛ شهرک جذامی ها قرار گرفته. شهرک برای ما از همین جا شروع می شود؛ از دیوارهایی نقاشی شده، درهایی رنگارنگ...

متن کامل این گزارش را در سایت جام جم آنلاین بخوانید.