قبول قطعنامه 598 می توانست موجب بروز اختلاف در داخل نیروهای سیاسی کشور و تشدید شکاف میان مردم و مسوولان شود. دلیلش این بود که سران نظام تا آن مقطع بر تداوم جنگ اصرار داشتند و حتی آرمان هایی مانند «رفع فتنه در عالم» را هم به این جنگ گره زده بودند. حال با پذیرش قطعنامه و قبول آتش بس و تن دادن به صلح طبعا مسوولان باید پاسخگو باشند که چرا چنین تصمیمی گرفتند و اگر این تصمیم درست بود پس چرا قبلا تن به این راه حل ندادند؟ در واقع قبول قطعنامه می توانست دستگاه فکری رزمندگان و نیروهای انقلابی را دستخوش تحول کند و پرسش های بنیان افکن را برجسته سازد. به همین دلیل ماجرای قبول قطعنامه باید به شکلی هدایت و اداره می شد که موجب ظهور اختلاف در درون نظام نشود.