کانت در سنجش نیروی شناخت آدمی به این نتیجه رسیده بود که ذهن شناسنده هرگز اشیا را آن گونه که واقعا در خود یا به طور فی نفسه و مستقل از شرایط شناخت ما وجود دارند درک نمی کند. شوپنهاور در تلاش بود تا درونمایه شی ء فی نفسه را معین کند. در نظر او نیز مانند کانت جهان حسی چیزی جز پدیدار نیست و مهم ترین اثر فلسفی خود را با این جمله آغاز می کند: «جهان تصور من است». آنچه در این تصور پدیدار می شود چیزی است که فرد نخست به عنوان هسته ای متافیزیکی در ذات خود کشف می کند: اراده ای کور و فاقد خرد. او در کتاب «دو مساله بنیادین اخلاق» تلاش می کند بین این متافیزیک و نظریه اخلاق خود وحدت برقرار کند. این کتاب درواقع