غروب تهران، اتاق نیمه روشن، سایه چراغ روی دیوار، جواب های کوتاه، رازهای سربه مهر و «آقای اطلاعات» که تخلیه اطلاعاتی کردنش کار امروزها نیست و به قول خودش باید وقتش از راه برسد. اگر دوسال دیگر سراغش آمده بودیم، حالا بیست سال بود که روی صندلی همیشگی اش نشسته بود و از ترور می گفت و از تئوری، از اطلاعات ها و از انتخابات ها. مردی که خود، «اطلاعات» را به وزارت رساند، هیچگاه به وزارت نرسید: حتی در جایی که پایه گذارش بوده است: «من را وزیر اطلاعات نمی کردند: با من خوب نبودند.» سعید حجاریان سیاسی بودنش را به روزهای کودکی حواله می دهد و شعار دادن در خیابان های کاشان و نخستین توبه سیاسی اش در شش سالگی. از