حذف تیم ملی امید ایران از جام ملت های امید آسیا و ناکامی اش از صعود به دور دوم رقابت ها برای نخستین بار نه بازتاب منفی در مدیران فوتبال ایران داشت و نه واکنشی از سوی جامعه برانگیخت. انگار بسیاری از ما به شکست ها عادت کرده ایم و این روحیه شکست خورده از زندگی روزمره به دیگر حوزه ها نفوذ کرده است. خیلی از روزنامه نگارانی که به دعوت کی روش تا آکادمی فدراسیون فوتبال رفتند تا سرمربی تیم ملی فوتبال ایران از برنامه هایش برای جام جهانی روسیه بگوید، خوب به خاطر دارند در حاشیه این نشست، وقتی خبرنگاران با محمدرضا ساکت تنها شدند و از انتخاب عجیب امیرحسین پیروانی به عنوان سرمربی تیم ملی امید پرسیدند، پاسخ شنیدند: «فقط او با این پولی که ما می دهیم حاضر است برای تیم ملی پایه فعالیت کند.» اینکه در همه این سال ها چرا سیستم فوتبال ایران اکثر اوقات مربی ای یافته که رابطه ای نزدیک با فدراسیون نشین ها دارد یک سوی ماجرا اما فرار از دانش روز و علم مربیگری متصل به دنیا به بهانه مالی، عذری به مراتب بزرگ تر برای کسانی است که به دنبال پاسخی روشن هستند. روشن است در این سال ها در بخش فوتبال پایه شعار داده ایم و خالی از برنامه بودیم. در بسیاری از زمینه ها دچار مشکل شده ایم و عجیب اینکه برنامه ای برای حل آن نداریم. در ساده ترین مسائل داخلی هم نتوانستیم به آنچه می خواهیم دست یابیم. در ساختار فوتبال ایران چیزی به نام «برنامه ریزی» نمی بینیم و برای همین برای فوتبال پایه آینده ای متصور نیستیم. حذف تیم ملی امید، ناامیدمان نکرد. خیلی ها حتی خبر نداشتند این تیم حذف شده است. فوتبال همین قدر کوچک شده است. می فهمید؟