باور نمی کنم. نمی خواهم باور کنم. روی تخت دراز می کشم. خواب از چشمانم فرار کرده و بیداری مزمن باز میهمان تابستانی تقویم زنده ماندن من شده است؛ خواب و بیداری، مرگ و زندگی، حقیقت و رویا. سردرگم شده ام و راهی برای پاسخ به این پرسش های مجهول به درازنای تاریخ بشریت ندارم. گرما، دارو یا هر چیز دیگری که باعث این بی خوابی ها که نه، بدخوابی هاست، شرایط تمرکز را دشوارتر کرده است. هیچ پاسخی جز گرما برای بدخوابی هایم ندارم. غلت می زنم و به موهای پخش شده روی متکا نگاه می کنم. پتو را به خودش پیچیده است و من بی تاب گرما. «مرگ من روزی فرا خواهد رسید/ روز پوچی همچو روزان دگر» غلت می زنم. به سقف سفید اتاق خیره