شاید شنیده باشید که «روزی انوری از بازار بلخ می گذشت، هنگامه ای دید، پیش رفت و سری در میان کرد، مردی دید که قصاید انوری به نام خود می خواند و مردم او را تحسین می کردند. انوری پیش رفت و گفت: ای مرد این اشعار کیست که می خوانی؟ گفت: اشعار انوری. انوری گفت: انوری را می شناسی؟ گفت: انوری منم. انوری بخندید و گفت: «شعردزد» دیده بودم؛ اما «شاعردزد» ندیده بودم» و این حکایت را افسانه پنداشته باشید. مشابه این داستان برای دوستان ما در دانشکده مدیریت دانشگاه تهران رخ داده است. البته در اینجا از کسی که جوفروش گندم نماست، در شگفت نیست؛ ولی از طرفداران دوآتشه او در شگفت می مانیم که چگونه ظهور اصل، آنان را برآشفته