این روزها کمتر کسی است که اخبار ربوده شدن و درگذشت مظلومانه بنیتا- کودکی هشت ماهه- را دنبال نکرده باشد و شرایط دشوار این کودک، از لحظات ربوده شدن تا مرگ، اندوهگینش نکرده باشد. برای لحظه هایی در ماشین پدر تنها می ماند و قربانی سارقانی با سوابق کیفری برای تهیه مواد مخدر می شود و سرگذشتی تلخ که از آن آگاهیم. ما همگی مقصریم. مقصریم که نتوانستیم برای لحظاتی کوتاه، امنیت را در حریم تنهایی این کودک حفظ کنیم. مقصریم که مجرمانی سابقه دار، با تودیع وثیقه و بدون احیانا دستبند و پابند الکترونیکی و نظارتی درخور، فرصت حضور در اجتماع، تکرار جرائم و تجاوز به حریم یک خانواده را به این شکل که وجدان عمومی را جریحه دار کرده است، یافته اند. مقصریم که هنوز آمار دقیقی از معتادان به مواد مخدر در میهن عزیزمان در دست نداریم؛ به گونه ای که در گزارش های گوناگون، این آمار از 1،5 تا هشت میلیون برآورد می شود. مقصریم که هنوز معضل اعتیاد به مواد مخدر و مبارزه با آن را به مسئله ای مشارکتی برای آحاد جامعه تبدیل نکرده ایم و مقصریم که در بازاجتماعی شدن افراد با سوءپیشینه سهم خود را ایفا نکردیم. چه کرده ایم که زمینه های ظهور چنین حدی از بی رحمی فرصت بروز یافته است؟ به بنیتا می نگرم و دست های کوچک خسته و بی رمقش از جست وجوی راهی به رهایی؛ برای بنیتاهای سرزمینمان که فردا و همه چیز این کشور هستند، کاری کنیم.