«مفیستو» اثری جسورانه و پیچیده است که تماشاگر را با جادوی بازی و موسیقی از ابتدا به چالش می کشد. پیچیدگی های درون داستان به خوبی و روانی بیان شده و در طول بیش از سه ساعت اجرا، نمایش به هیچ وجه از ریتم نمی افتد. با وجود پیرنگ های موجود در متن، تماشاگر در جریان اصلی داستان قرار گرفته و به راحتی همسو با تفکر و نظر کارگردان می شود. مسعود دلخواه با انتخابی هوشمندانه توانسته تماشاگر سالن را از قید دکور و آکسسوار صحنه دور کند تا نگاه و حواس بیننده فقط معطوف به اجرای این هارمونی زیبا باشد و خود را در قید مکان و زمان نسازد. نورپردازی خوب صحنه به همراه اجرای زنده موسیقی توانسته میزان همسویی مخاطب و نمایش را بیش از پیش حفظ کند و ارتقا دهد. روان بودن اجرا و هنرنمایی هنرمندان؛ چه در نقش های اصلی و چه در نقش های مکمل و حتی گروه هم سرایان که بسیار هماهنگ و یکنواخت هستند، توانسته در برقراری ارتباط با مخاطب و ایجاد کنش و واکنش با تماشاگر بیننده را مجذوب صحنه کند. جسارت در نمایش و پیوستگی منظم در اجرا و توالی هماهنگ صحنه ها توانسته گسستگی موجود و فضاهای متعدد در متن را به خوبی از بین ببرد و یکدستی و یکپارچگی منظمی ایجاد کند. بازی بازیگران، ذهن را از جای خود بلند کرده و در میان حس صحنه می آورد تا با شخصیت و سرانجام هنرپیشگان، همراه کند. «مفیستو» اثری مهندسی شده است که خود را در ذهن مخاطب حک می کند.