دنیای اقتصاد: زمانی شاید تا همین 10 سال پیش، دماوند نمادی بود از طبیعت پر ابهت ایران که صعود به آن اجازه او را می خواست؛ یال هایی بکر و خلوت که اگر به قصد صعودشان می رفتی باید همه نیازهایت، از چادر و غذا گرفته تا کیسه خوابت را در کوله می نهادی و بر آنها پا می گذاشتی که شکوه یکتای بام گیتی را می شد در آن نظاره کرد. آن زمان نه مغازه ای بود که در ارتفاع 4300 متری بارگاه سوم غذا بدهد، نه روزانه ده ها باکس آب معدنی در بطری های یک بار مصرف در ارتفاعات به فروش می رسید، نه هنگام صعود صف طولانی چند ده راسی قاطرها که بارهای کوهنوردان را جابه جا می کنند از کنارت بالا و پایین می رفتند و نه صدها چادر رخ