وزیر اطلاعات اعلام کرد: «نخبگانی در وزارت اطلاعات جمع شدند تا از تبدیل شدن مشکلات کوچک به معضلات امنیتی جلوگیری کنند.» نمی دانم ایشان اساسا نهاد وزارت اطلاعات را دارای این مسوولیت می داند یا این اقدام را به عنوان یک ابتکار و نوآوری در دوره مدیریت خودش در دستور کار قرار داده است. ما ترجیح می دهیم که این روش در درون وزارت اطلاعات به صورت یک باور و استراتژی کلان درآمده باشد و مدیران این وزارتخانه یکی از مسوولیت های مهم خود را همین بدانند که از تبدیل مشکلات معمولی به معضل امنیتی جلوگیری کنند اما اگر اینچنین نباشد باز جای خوشحالی است اکنون وزیر اطلاعات ما چنین می اندیشد و برای رسیدن به این هدف از نخبگان و اندیشمندانی بهره می برد تا کار علمی و کارشناسانه انجام دهند و از تبدیل شدن مسائل جزیی به یک مقوله امنیتی جلوگیری کنند.

در گذشته چنین نبود. در سال هایی نفس وجود تشکل های صنفی و سیاسی را یک تهدید تلقی کردند و بسیاری از تشکل ها را منحل و غیرقانونی اعلام کردند و افراد فعال آن را به زندان بردند. در مقاطعی حق اعتراض صنفی کارگران و اصناف دیگر را به رسمیت نمی شناختند و بلافاصله با معترضانی که درصدد دفاع از حقوق اولیه خود بودند، برخورد امنیتی صورت می گرفت. روزگاری انتخاب یک مدیر از میان اقلیت های دینی و قومی بر کسانی گران می آمد و بلافاصله اقدام به کنارگذاشتن آنان می شد. مانع از آموزش زبان مادری ترکی و کردی می شدند و هرگونه تظاهر نمادهای قومی و مذهبی را تهدید تلقی می کردند. در مقاطعی با حضور جوانان در عرصه سیاسی مخالفت می شد و برپایی هرگونه کمپین و شکل گیری هر نهاد مدنی را به زیان وحدت و امنیت ملی قلمداد می کردند. از این نمونه ها هزاران مورد را می توان برشمرد.

در غرب این را یک هنر می دانند که حرکت های تند سیاسی را رنگ اجتماعی بزنند و از محتوای سیاسی آن خالی کنند و به همین دلیل بسیاری از حرکت های سیاسی ضدسرمایه داری بعد از مدتی از درون خالی و در حیطه اجتماعی محو یا خنثی می شوند. چقدر باید بی هنر باشیم که مسائل جزیی اجتماعی را به معضل و بحران تبدیل کنیم که بارها چنین کرده ایم.