روال فوتبال ایران این گونه بوده و هست که آمادگی تیم ها برای ورود به فصل زمانبرتر از دیگر کشورهای دنیا می شود. مربیان عادت کرده اند بگویند؛ تا هفته پنجم در بدنسازی بوده ایم. این عادت غلط به دلیل شیوه های قدیمی بدنسازی به وجود آمده بود؛ اما ورود چند مربی بدنساز خارجی در سال های اخیر، این تئوری را شکسته و موجب شده تیم ها در بدو ورود به فصل، آماده و سرحال باشند.

چند تیم در هفته اول این گونه بودند و این امیدواری به وجود آمده که شاید قرار است این فرضیه به طور کلی فراموش شود. چند بازی هفته اول باعث شد این ذهنیت شکل بگیرد که می توانیم به تکان خوردن فوتبال باشگاهی در ایران امیدوار باشیم. در این میان، یک پرسش بزرگ وجود دارد: این که نمایش های هفته اول اتفاقی بوده یا ادامه خواهد داشت؟ به این پرسش، دیدارهای این هفته پاسخ خواهد داد. اگرچه زمان مناسبی برای تحلیل فنی تیم ها نیست؛ اما پیش بینی من این است که دو تیم پرطرفدار پایتخت و دو تیم اصفهانی مربع مدعیان قهرمانی این فصل را شکل می دهند. اگرچه 3 تیم از این تیم ها در هفته اول به پیروزی نرسیدند؛ اما به نظرم توانایی موجود در این تیم ها به اندازه ای هست که خود را به بالای جدول برسانند.

پرسپولیس پنجشنبه باید در تبریز مقابل تراکتورسازی بازی کند. بازی با تراکتورسازی همیشه مشکل است بخصوص آن که در زمین حریف باشید. با این حال فکر می کنم با توجه به آن که قوای تراکتورسازی در دو پنجره نقل و انتقالات زمستانی و تابستانی تحلیل رفته، این تیم، آن مدعی همیشگی نخواهد بود و هوادارانش هم باید صبورتر از همیشه باشند.

استقلال در تهران بازی می کند که این خود یک امتیاز است. دومین امتیاز استقلال نسبت به همنام خوزستانی این است که حریف به دلیل مشکلات متعدد مالی، نتوانسته تیم قدرتمندی ببندد و شاید همین ضعف به استقلال تهران کمک کند تا اولین 3 امتیاز این فصل را بگیرد.