از خلقیات ما ایرانیان، یکی هم اینکه دوره های متوالی «شیدایی» و «افسردگی» داریم. کم پیش نمی آید که یک رخداد به نسبت کوچک، چنان بر سر ذوق و شوق می آوردمان که در شوری همگانی، احساس می کنیم باید سر بر بلندای عرش بساییم و دست در دست یکدیگر، پرشتاب در «راه های افتخار» بتازیم. وقتی دچار این حالت روانی هستیم، ما، مرکز جهانیم. عصاره افتخار تاریخ بشریم. مبدا و منشا همه دانش ها هستیم و طبیعتا «هنر نزد ایرانیان است و بس».

این ماجرا البته سر دیگری هم دارد. هنوز زمان زیادی از این شور همگانی نگذشته که یک رخداد حاشیه ای دیگر، کاخ آرزو هایمان را چنان ویران می کند که گویی جهان و مافیها به پایان رسیده است.