آنچه بیش از هر چیز در آثار گرگوری کرودسون، عکاس آمریکایی، نظر را جلب می کند، سکوت غریب و سنگینی است که بر آثار او سایه افکنده است. در آثار او، هیچ کس سخنی نمی گوید، هیچ کس نه می خندد و نه حتی تبسمی بر لب دارد. زیبایی و اندوه، توامان در آثار او حضور دارند. آدم ها تنها یا جفت جفت در افکار خود غرق شده یا به خواب فرو رفته اند. کرودسون با دقت تابلوهای خود را می سازد و سپس آنها را در نوری نرم و لطیف، چه واقعی و چه ساختگی، غرق کرده و آنگاه عکس را می گیرد. در عکس های او، چیزی رخ داده یا در شرف رخ دادن است؛ اما دقیقا نمی دانیم داستان از چه قرار است. کرودسون بر این باور است که این برای ساختن یک تصویر