گاهی اوقات سری به سینما سروش (مولن روژ سابق) که نزدیک منزلمان است و با صاحبش آقای مرتضی مطلق سلام و علیکی دارم می زنم تا ببینم سینماروهای این زمانه از چه قماشی هستند و رفتار و برخورد و همکلامی شان در سالن انتظار چگونه است و با خود سینما چه بده بستانی دارند. این حس کنجکاوی را با ایستادن دم در بعضی سینماها از جمله «ایران» و «آزادی» و نظاره کردن مشتری های فیلم های در حال اکران، برطرف می کنم تا به یک جامعه شناسی دم دست و مقایسه تاریخی دست یابم. آنچه بیش از هر چیزی به چشم می خورد، ذهن و نگاه بتفنن در اغلب سینماروهاست. گویی برای آنها سینما و فیلم دیدن بهانه ای است تا از خانه گریز بزنند و اوقات روزمره شان را پر کنند و کنارهم بودن را به نوعی توجیه کرده باشند. قدر مسلم این مواجهه سطحی و روبنایی در «عرضه و تقاضا» و وجوه کیفی فیلم ها تاثیر خواهد داشت.