وقتی نگاه نافذت را دیدم، اطمینان یافتم که تاریخ تکرارشدنی است و محسن ها هم چون علی اکبرها راست قامت و استوار هستند تا حسرت اسارت را بر دل اشقیای زمان بگذارند. چشم هایت یک دنیا حرف داشت و معنا. گردن برافراشته ات کوتاهی قد غیرت دشمنت را فریاد می کرد و قدم های استوارت لرزان بودن پاهای او را جیغ می زد. محسن جان! تو مرگ را فرا می خواندی و مرگ از تو هراس داشت، چشمان تو رشادت را فریاد می کرد و چشم های دشمنت ترس را، لب های تو تشنگی را می جست و لب های خصمت آب را، و تو مصداق این آیه شدی که: إن الذین قالوا ربنا الله ثم استقاموا تتنزل علیهم الملائکة الا تخافوا ولا تحزنوا وابشروا بالجنة التی کنتم توعدون.